Bedankt

Lieve mensen,

Het zit erop! Sinds bijna twee weken ben ik terug in Nederland. Om precies te zijn, woensdag 27 Oktober 2010 om 6.40 uur in de ochtend landde mijn vliegtuig op Schiphol. Het was vreemd en nog steeds is het vreemd om weer terug in Nederland te zijn moet ik zeggen. Ik kan het allemaal nog niet helemaal beseffen. Daarom neem ik jullie nog even een keertje mee terug naar Indonesië voor een terugblik op mijn laatste dagen.

De laatste keer was ik nog in Ubud. Het plaatsje is erg leuk. Ik vond het alleen een nadeel dat er overdag niet zoveel te doen was. Behalve een beetje touristenwinkeltjes bekijken. Hoewel dat niet het enige is, een kennis van me die ik al eerder in Kuta had ontmoet, kwam nog een dagje over naar Ubud. Samen zijn we het apenbos in geweest. Hier leven apen in het wild. Je zou het kunnen vergelijken met de apenheul in Apeldoorn. De apen zijn hier alleen wel brutaal. Als je met een tros bananen binnenkomt lopen, graaien ze die zowat uit je hand. Ook willen ze maar wat graag weten wat er in je zakken zit, want misschien heb je daar wel wat lekkers inzitten. Ze zien er dus wel lief uit die aapjes maar ze zijn wat minder lief qua karakter. Iets wat ik wel geleerd heb, is dat je nooit met ontblote tanden moet glimlachen naar een aapje. Dat is een teken dat je met ze wil vechten. Gelukkig is me dat nog niet overkomen, maar ik heb het advies van harte over genomen. Na het apenbos zijn we nog een stukje op de scooter gaan rondrijden rondom Ubud, wat erg gezellig was. Verderop in de middag ben ik mijn weblog gaan updaten en dat was het laatste verhaal wat onlangs geschreven is.

In tegenstelling tot overdag, is er in de avond wel veel dingen te beleven in Ubud. Elke avond worden er verschillende Balinese dansen georganiseerd verdeeld over het centrum. Een Balinese dans is een verhaal dat is verteld door middel van mensen die dansen met kostuums en waarbij muziek gemaakt wordt. Om het in woorden uit te leggen, is vrij lastig want het is eigenlijk gewoon iets wat je een keer meegemaakt moet hebben. Dus ik stel voor dat als je ooit naar Ubud gaat, dan moet je zeker langsgaan bij zo een dansshow. Het excuses om te zeggen dat er geen was, is onzin. Zoals ik al eerder zei, elke dag worden er tenminste op zeven of acht verschillende locaties shows gegeven. Ik heb op twee dagen een show gezien. De eerste was met muziek en de tweede was muziek maar dan zonder instrumenten. Dat klinkt heel vreemd, maar het verhaal erachter is dat de 'muziek' gemaakt werd door een groep van 100 mannen. Door geluiden met hun keel te maken, verzorgde zij als het ware de muziek. Daarnaast was het niet zo dat ze op stoelen zaten. Ze zaten in een aantal kringen rondom de danseressen. Doordat zij opstonden en weer gingen zitten, gaven zij als het ware een extra dimensie aan de hele show. Dit was erg speciaal, maar nogmaals je moet het gezien hebben wil je de beleving kunnen ervaren. Daarom kan ik ook zeker aanraden om de foto's te bekijken die binnenkort op Picasa komen te staan.

Na Ubud ben ik weer teruggegaan naar Kuta, om daar mijn laatste dagen te slijten. Het was goed om weer wat bekenden te zien en gezellig om weer even bij te praten. Samen met andere Nederlandse jongen nog een paar dagtripjes gemaakt onder andere naar Sanur en naar nog een tempel waarvan me de naam even ontschoten is. Ik weet dat hij op een klif stond. (Via Google heb ik uit kunnen vinden dat het de Uluwatu tempel is.) In ieder geval bij deze tempel is het zo dat je alleen maar naar de tempel toe kon lopen indien het eb was. Je raad het misschien al, het was geen eb maar vloed. Dus we konden niet naar de tempel toelopen. Achteraf maar goed ook, want ik sprak onlangs mensen die er heen waren geweest en die mochten niet eens de tempel op. Nou, dan heb ik wel wat beters te doen dacht ik zo. Dus we zijn weer op de scooter teruggereden naar Kuta.

Overigens hebben ik niet alleen maar dagtripjes ondernomen. Aangezien Bali een surfparadijs is en het dus ook heel goed en makkelijk is om daar te leren surfen had ik toch zoiets van ik wil nog even leren surfen in Bali. In Australië wilde ik het al een keertje leren, maar daar kwam het er niet van omdat de zee toen te vlak was en er dus geen goede golven waren. Daarom had ik het idee om het maar te leren in Bali. Want ja een jaar niet surfen is eigenlijk ... ja een jaar niet surfen. Het was niet zo dat dit het hoogtepunt van mijn reis was, maar ik had toch het idee dat ik het graag wilde leren of allicht proberen te leren. Op maandag, mijn laatste volledige dag, heb ik een surfschool opgezocht om surflessen te gaan nemen in Kuta. Eerst was het nog droog oefenen om te leren hoe je moet opstaan als je eenmaal genoeg snelheid heb. Want er is een verschil tussen windsurfen en het surfen wat ik heb gedaan. Het surfen wat ik geleerd heb is dat je op een surfboard ligt en hard moet peddelen om vervolgens bij genoeg snelheid te proberen om op te staan. Die snelheid krijg je van de golf maar ook door het peddelen. Aangezien het makkelijker gaat als je genoeg snelheid heb, gaven de instructeurs je een zetje zodat je wat meer snelheid had.

Bij het droog oefenen had ik zoiets van; 'Hmm, dit is vrij makkelijk.' Maar als je dan in het water ligt en probeert op te staan dan lijkt je board opeens wel op een evenwichtsbalk en is het ineens heel moeilijk om op te staan. :) Dus het was toch wel wat moeilijker dan gedacht. Uiteindelijk is het wel gelukt om een aantal keren te staan op de surfplank en als je dan eenmaal staat en genoeg snelheid heb dan gaat het wel. Als je echter dicht bij het strand komt, is de stroming een stuk minder en dan val je weer snel om. Dat mocht de pret overigens niet drukken. Naast het feit dat het overigens moeilijk is, is het ook nog eens verdomde zwaar. Dat viel me wel tegen, ik had na afloop wel een beetje spierpijn. Desalniettemin heb ik er wel van genoten en kan ik zeggen dat ik dat in ieder geval ook weer op mijn lijstje van dingen kan afstrepen. Naast mijn bungeejump, skydive, olifantenrit kan ik nu ook zeggen dat ik heb gesurft.

Toen kwam de maandagavond, mijn laatste avond van mijn wereldreis en die moest natuurlijk wel met een biertje afgesloten worden. Het was erg gezellig met een paar mensen los gaan in de clubs van Kuta. Dinsdagochtend weer enigszins op tijd opstaan om, voor de laatste keer, mijn spullen in te pakken. Dat was wel een vreemd gevoel, ik wist dat ik die avond mijn terugvlucht naar huis zou laten beginnen. Na een jaar zou ik weer op Nederlandse bodem terecht komen. Desalniettemin had ik eerst nog een tijdje om te genieten van de dinsdag. Daar heb ik dan ook van genoten. Om een relaxte vlucht van ruim twaalf uur aan te gaan van Singapore naar Amsterdam, had ik besloten om even een lekkere relaxte massage te nemen. Dat was wel een heerlijk relax en ik voelde me 'savonds helemaal relax. In de middag afscheid nemen van alle mensen en dan in de avond naar een taxi om naar het vliegveld te gaan. Ik had tot dan toe nog steeds niet het gevoel dat ik naar huis zou gaan. Het was allemaal gewoon heel erg vreemd.

Het eerste deel van mijn vlucht was van Denpasar (zoals het vliegveld op Bali heet) naar Singapore. Dat was slechts een kleine twee en half uur vliegen. Dus dat viel nog wel mee, ik kreeg zelfs een maaltijd aangeboden van Singapore Airlines op zo een korte vlucht. Dus ik zat goed. Onderweg had ik nog de gelegenheid om een filmpje te kijken en toen kwam ik aan op Singapore. Terug van waar ik eerder was geweest. Gelukkig was de overstap niet zo heel lang, het was alleen wel lang lopen. Even later kon ik instappen in mijn laatste vliegtuig van deze wereldreis. Op naar Amsterdam. Zelfs toen kon ik nog niet beseffen dat ik terug naar huis zou gaan. Het was voor mij gewoon het gevoel om naar een volgend land te gaan maar dit keer was het wel mijn thuisland. Na ruim twaalf uur vliegen was het dan toch echt zover dat ik aankwam op Schiphol. Na weer een lange wandeling om naar de paspoortcontrole te gaan, waar ik niet eens een stempel kreeg jammer genoeg, liep ik de bagagehal in.

Aangezien mensen via glazen ruiten de bagagehal kunnen inkijken, zag mijn moeder mij al gauw staan. Toen besefte ik pas echt dat ik thuis was en dat ik straks mijn ouders, zus en vrienden weer zou zien. Het duurde lang voordat ik mijn tas had, maar uiteindelijk had ik mijn tas en kon ik de douane door. Gelukkig had ik niets aan te geven en werd ik ook niet aangehouden om mijn tas te laten doorzoeken, dus ik kon snel naar de uitgang. Dan gaan die deuren open en dan komt dat moment dat je ze echt ziet staan. Mijn ouders, mijn zus, de vriend van mijn zus, twee goede vrienden en iemand van de loopvereniging. Het was een klein groepje maar ik wilde ook geen grote groep. Het is dan ook heerlijk om iedereen weer even te knuffelen en om ze te kunnen vertellen hoe blij je bent om hen na een jaar weer te zien. Dan besef je pas echt, als je die mensen kan zien dat je weer echt thuis bent. Het geeft wel een heerlijk gevoel moet ik zeggen. Na de knuffels en zoenen, was het tijd om naar huis te gaan. Toen we over de A4 naar huis toe reden, had ik gelijk alweer het idee dat het eigenlijk alweer vrij gewoon voelde. Het was alsof er niets veranderd was en misschien was dat ook wel zo. Bij thuiskomst in Zoeterwoude, zag ik dat het hele huis versierd was. De vlag hing uit met 'Welkom thuis' en bordjes op de deur. Nederlandse vlaggetjes binnen gaven me echt een gevoel dat ik weer helemaal in Nederland was. Daarna gezellig met een groepje ontbijten en mijn eerste glas Hollandse melk weer proeven. En lekker dat het was...

De volgende dagen bestonden uit het bezoeken van familie en vrienden. Afgelopen zaterdag waren er een aantal vrienden over de vloer op mijn welkom terug feestje en dat was erg geslaagd. Het was leuk om iedereen weer te zien. Hoewel ik nog steeds niet het gevoel heb dat ik zo lang ben weggeweest. Voor mijn gevoel had het net zo goed twee weken kunnen zijn dat ik ben weggeweest. Mijn foto's en de verhalen op mijn weblog wijzen er echter op dat ik toch echt een jaar ben weggeweest. Een jaar lang in het buitenland heb rondgereisd. Mensen hebben al een aantal keren aan me gevraagd wat nu het hoogtepunt is geweest van mijn reis. Daar kan ik heel traditioneel gewoon een makkelijk antwoord op geven. Het hoogtepunt is, misschien een beetje flauw, mijn hele reis. Vanaf het moment dat ik begon met plannen, het moment dat ik het idee kreeg, tot aan nu toe. Zelfs nu geniet ik nog steeds van mijn reis. Als ik straks weer alle foto's en filmpjes bekijk en deze op internet ga zetten dan herbeleef ik mijn hele reis weer. Dus daarom kan ik met zekerheid zeggen dat eigenlijk de hele reis mijn hoogtepunt is geweest. Natuurlijk zijn er ook dieptepunten geweest, er waren zat momenten dat ik even niet meer zag zitten. Maar door de reacties op mijn weblog kreeg ik weer nieuwe energie. Alle mensen die een reactie hebben achter gelaten en ook alle mensen die mij gevolgd hebben en wel of niet een reactie hebben achter gelaten. Via mijn ouders hoorde ik dat veel mensen vroegen hoe het nou met mij ging. Voor al die mensen, voor iedereen die elke keer aan mij dacht, op welke manier dan ook, voor al die mensen wil ik maar één ding zeggen; BEDANKT! Dankzij jullie kreeg ik weer de kracht om door te gaan als ik het even niet meer had. Als ik wist hoeveel mensen aan mij dachten in het koude kikkerlandje terwijl ik lekker in het zonnetje rondliep (waardoor ik een aardig kleurtje heb opgedaan), dan kreeg ik weer de kracht om door te gaan tot het einde.

Nu zijn alle festiviteiten voorbij, de meeste mensen heb ik gezien. Voor degene die ik nog niet gezien heb, wees gerust ik kom binnenkort wel een keertje langs. Waarschijnlijk dat ik niet binnen drie maanden Nederland verlaten heb. Hoewel, ik het wel zou willen moet ik zeggen. Ik heb het spreekwoordelijke reisvirus te pakken. Ik zou maar wat graag weer op reis willen. Misschien niet zo een reis als deze wereldreis, maar er zijn nog zat plekken op deze wereld waar ik nog een keer heen wil en waar ik nog een keer naar terug wil. Desalniettemin zal ik toch eerst een baan moeten vinden om te gaan werken, zodat ik kan gaan sparen voor mijn volgende reis. Dus als je nog iets weet? Dan hoor ik het graag!

Nog een laatste keer wil ik afsluiten met mijn bekende zin. Hij stond ook op het spandoek dat thuis in Zoeterwoude hing, daar stond op; "Welkom terug in Zoeterwou, prettig weekend horen we vast weer gauw." Het hele jaar heb ik er continu geprobeerd om er een verhaaltje om heen te schrijven om een prettig weekend in te luiden. Nu is het maandag en zal ik toch ook weer een prettig weekend gaan gebruiken als afsluiting van mijn weblog. Voordat ik dat doe, toch nog één keer mensen bedanken voor alle steun die iedereen mij gegeven heeft. Om iedereen persoonlijk te bedanken, heeft geen nut. Dan wordt mijn weblog te lang, daarom doe ik het via deze manier. Mocht je dan nu ook zoiets hebben dat je ook op reis wilt en je voelt je aangestoken door mij. Mail of bel gerust voor tips, mijn Nederlandse telefoonnummer is nog steeds hetzelfde als voordat ik wegging en mijn e-mailadres is ook niet veranderd. Ook als je geen plannen heb voor reizen, maar je wilt wel een keertje afspreken dan hoor ik het ook graag. Ik heb veel verhalen te vertellen en veel foto's te laten zien. Mocht ik snel een baan vinden dan wordt het handiger om in een Prettig Weekend af te spreken anders is doordeweeks ook prima te doen. Ik hoor het wel. Voor nu dan toch echt de afsluiter, want anders wordt het veel te lang. Nog een laatste keer (waarschijnlijk dat deze weblog daarna op non-actief komt te staan wat mijn bijdrage betreft); 'PRETTIG WEEKEND'!!!

Groetjes Roel

P.S. Hou de website http://picasaweb.google.com/R.J.N.deJong voor de laatste foto's, binnenkort komen hier de foto's op te staan van Azië.