Het is weer veel te lang geleden...

Hey hallo daar achter de PC in het koude kille Nederland (of ergens anders als je ook aan het reizen ben geslagen),

Het was inmiddels wel weer tijd voor een update dacht ik zo. De vorige is toch eigenlijk alweer veel te lang geleden. En als ik nu zeg dat ik naar huis toe kom, dan geloven jullie me toch niet want het is vandaag 1 April. Het laatste bericht dateert van 12 Maart en ondertussen is weer heel veel gebeurd. Misschien wel te veel om op te noemen maar dat zou betekenen dat ik dit verslag niet zou gaan schrijven en aangezien het al gepubliceerd is, zal het me toch gelukt zijn om alles neer te zetten hier. Vergeef me als er niet geheel een chronologische volgorde in zit, maar dat komt dan ook omdat ik veel te veel indrukken heb gehad de afgelopen weken.

De laatste keer dat ik schreef, schreef ik dat ik net op het Zuid-Eiland was aangekomen. Inmiddels ben ik helemaal zuidelijk op het zuid-eiland aangekomen en zal vanaf hier ook niet veel zuidelijker gaan. Ik zit nu in Invercargill en ik kan nog meer naar beneden naar Stewart eiland maar dat ga ik naar alle waarschijnlijkheid niet doen, want dat kost me teveel tijd. Met nog twee weken op de teller voordat ik mijn auto moet terugbrengen, moet ik zowat nog gaan opschieten ook. Want ik wil eigenlijk nog zoveel gaan doen. Maar laat ik eerst vertellen wat ik allemaal gedaan heb voordat ik ga vertellen wat ik allemaal nog ga doen. (Ik had namelijk beloofd enigzins chronologie aan te brengen in het verhaal).

Mijn laatste verhaal eindigde dat ik samen met een andere Nederlander op naar Abel Tasman nationaal park zou gaan. De reis was heel gezellig zoals het altijd is met een Nederlander. Het is altijd wel relax als je Nederlands kan praten namelijk. Onderweg zijn we een aantal keren gestopt bij interessante punten om even een foto te maken. Zo onder andere bij het beeld van Abel Tasman. Hij ontdekte Nieuw-Zeeland en ik ontdekte hem (nou ja zijn standbeeld). Het schijnt dat onze koninklijke (geen idee of je dat zo schrijft) hoogheid Prins Willem Alexander daar ook is geweest, dus ja dan moet ik er ook even heen voor een foto. Daarna door naar het park en in de buurt van het park een hostel opgezocht. Zonder reservering aangekomen maar helaas was er slechts een plek in de slaapzaal. Ze hadden nog wel plek in een tent. Dus dat was voor mij de eerste nacht (sinds Peru) dat ik in een tent heb geslapen. Moet wel zeggen het was een vrij grote tent en er stonden zowaar bedden in, dus echt kamperen was het ook weer niet.

De volgende dag verder naar beneden gegaan en die andere Nederlander wilde even zijn neef opzoeken die in de buurt was. Na wat geregel en heen en weer gebel tussen die twee kwamen we erachter dat hij de Heiphi track (lange wandeltocht in het noordwesten van het zuid-eiland) ging lopen. Die Nederlander had wel zin om hem te vergezellen op die tocht maar aangezien het geen circuit is, was het voor mij geen echte optie. Daarnaast zag ik het niet zitten om zo lang te gaan lopen. Ik ging mijn eigen weg op naar een hostel en zette hem af bij zijn neef. Mijn hostel bevondt zich in Motueka en ik bleef daar twee nachtjes slapen. De volgende dag heb ik in de ochtend even mijn familie verrast met een telefoontje aangezien mijn vader jarig was. (Overigens voor iedereen die dit leest en waarvan de verjaardag al is geweest, alsnog gefeliciteerd! Voor iedereen waarvan de verjaardag nog moet komen, alvast gefeliciteerd! De kans bestaat namelijk dat ik niet op tijd ben om je feliciteren.) De rest van de dag heb ik besteed aan het rondkijken in de stad en lekker genieten van mijn reis. Vanaf daar ben ik door gegaan naar Westport en ondertussen een paar mooie wandelingen in de omgeving daar gemaakt. Een paar van die wandelingen hadden zelfs een oversteek over de rivier, maar dan wel zonder brug. Dus dat betekende zeik natte voeten. Maar ja dat hoort er nou eenmaal bij. Bij een van de wandelingen dacht ik in een rondje te kunnen lopen, helaas kwam ik uit op de snelweg en volgens mijn GPS was het nog 10 km terug naar de auto. Aangezien de wandeling zelf al aardig wat tijd in beslag had genomen, had ik geen zin om nog eens 10 km te moeten lopen. Ik besloot om al lopend te proberen een lift te krijgen. Helaas ging dat niet zo makkelijk maar gelukkig voor mij was mijn GPS even de weg kwijt en was het slecht een 2 km voordat ik terug was bij mijn auto. Vanuit daar kon ik door naar Westport met natte voeten.

In Westport hostel kwam ik een Japanner tegen die ik in Picton ook al eerder had gezien. Hij was erg blij dat ik hem herkende en ik zei voor de gein "Ik zie je wel weer in het volgende hostel." Vanuit Westport heb ik een dagtrip gemaakt naar Karamea. Helaas was dat niet echt bijzonder want in die plaats was eigenlijk niet zo heel veel te beleven. De tweede dag ben ik op gegaan naar Greymouth. Dat was een mooi plaatsje, mede omdat er naast het hostel een bar zat en als je incheckte in dat hostel kreeg je een bonnetje voor het tweede biertje gratis. Kijk voor een Nederlander die graag een biertje drinkt, klinkt dat als muziek in de oren. Dus op St. Patricks Day (17 maart) heb ik een heerlijk biertje gedronken in de kroeg van het hostel. Ik moet zeggen, dat zouden meer hostels moeten doen. Want het blijft toch een feit dat je in een kroeg makkelijker met elkaar praat dan in een eetkamer van een hostel bijvoorbeeld. In het plaatstje zelf was overigens niet zoveel te beleven waardoor ik toch maar besloot na een nacht door te gaan naar de volgende plaats. Ik wilde langs Arthur's Pass (wederom een nationaal park) rijden en daar overnachten. Helaas was het hostel al volgeboekt, dus ik besloot om er gewoon heen te rijden en daar in de (mooie) omgeving wat te gaan wandelen. Na een goede stevige wandeling ben ik teruggereden en langs de westkust verder naar beneden naar Hokitika.

In Hokitika zelf was ook weinig te beleven maar het was een mooie stop onderweg. Het enige waar het stadje een beetje om bekend staat is de groene stenen die daar in de rivier gevonden worden waar juwelen van gemaakt worden. Dus de volgende dag was ik weer onderweg naar beneden in de richting van de Glaciers (gletsjers). De eerste plaats die ik aandeed in het gletsjer gebied was Frans Josef gletsjers. Ik arriveerde in de middag en was van plan daar twee nachten te blijven om de glaciers goed te bekijken. Toen ik echter hoorde dat je ruim NZD 100 (omgerekend iets van €55) moest betalen om een halve dag daar met een gids rond te lopen besloot ik dat ik dat toch wel een beetje te veel vond. Als ik in het ijs wil rondlopen dan ga ik wel naar de koelcel van een supermarkt toe, bedacht ik bij mijzelf. Desalniettemin ben ik op eigen gelegenheid naar de gletsjers gegaan om daar in het natuurgebied rond te wandelen wat ook erg mooi was. Ik ben dan ook niet de gletsjer in geweest maar heb wel vrij dichtbij gestaan en dat was voor mij eigenlijk al goed genoeg. In het hostel daar heb ik daarom ook maar een nacht geslapen en ben de volgende dag iemand een lift gegeven op naar de volgende gletsjer plaats. Daar heb ik niet overnacht maar ben ik (samen met een meisje uit Hong-Kong die met me meereed) een beetje gaan rondwandelen alvorens we onderweg zijn gegaan naar Haast.

Waarom ik hier wilde stoppen, was puur omdat ik mijn reis wilde opbreken naar Queenstown. Dus ik dacht ik ga eerst naar Haast en daarna ga ik de volgende dag door naar Queenstown. Haast was niet zoveel bijzonders behalve een hele hoop regen, dat was echt saai. Mede omdat er in het hostel verder weinig te doen was. Midden in de nacht was er dan wel weer wat actie omdat het rookalarm af ging. Dat is de tweede keer dat ik bruut uit mijn slaap wordt gehaald, maar wederom voelde ik me wel een stuk veiliger in het hostel. Gelukkig bleek er niets aan de hand en kon ik gerust verder slapen. De volgende dag via een zeer mooie route en via een tussenstop in puzzelwereld (waar er erg mooie hologrammen zijn) in Wanaka op naar Queenstown. Het hostel waar ik daar verbleef heette bungi-backpackers en ik had al tegen mezelf gezegd dat ik Nieuw-Zeeland niet wilde verlaten voordat ik een keer een bungee jump had gedaan.

Aangezien dit jaar het jaar is van nieuwe dingen ondernemen. Had bijvoorbeeld aan het begin van mijn reis nog nooit gevlogen (afgezien van zweefvliegen), dat is nu wel anders. Ik was nog nooit buiten Europa geweest en had nog nooit een marathon gelopen. Inmiddels kan ik die twee dingen ook bijschrijven op mijn lijstje gedaan. En sinds Queenstown kan ik daar dus ook een bungee jump aan toevoegen. Ik dacht als ik het doe, dan doe ik het gelijk goed dus ik ben vanaf 134 meter naar beneden gesprongen. Misschien dat ik bij dit reisverslag nog even een foto erop kan zetten om jullie een idee te geven hoe hoog het is, maar het is behoorlijk hoog. Voor de personen die zich afvragen of ik het eng vond. Het antwoord is nee, want ik heb het zelfs twee keer gedaan. Ik vond een keer niet genoeg dus sprong ik maar twee keer. Het is namelijk echt een kick. Eerst moet je inchecken in het centrum in de stad. Dan wordt je gewogen en nog een keer gewogen voor de zekerheid. Dan duurt het 45 minuten voordat je aankomt bij de vallei waar je springt, je zit 45 minuten in een busje en denkt; 'Waar ben ik toch aan begonnen?'. (Dat gebied is namelijk een prive gebied van het bedrijf, waar je niet zomaar met je eigen auto komt.) Eenmaal daar aangekomen bij het bungee station krijg je een harnas aan en wordt je wederom gewogen. Dit alles om er gewoon zeker van te zijn dat je niet te ver doorvalt. Wederom wordt je ook hier twee keer gewogen, alles voor de zekerheid natuurlijk. Ik kon wel merken dat het er professioneel aan toe ging daar. Maar ja, dat bedrijf heeft al meer dan 20 jaar ervaring met dit soort gekken als ik. :)

Als je dan eenmaal je harnas aan heb en je bent klaar om naar het platform te gaan dan beginnen de zenuwen toch wel een beetje te stijgen. Ondanks dat de vallei daar erg mooi is, is het toch zoiets van; 'Ik ga straks naar beneden springen met alleen een elastiek aan mijn benen.' Via een gondel wordt je naar het platform gebracht en dan zie je ineens hoe hoog 134 meter eigenlijk is. Probleem is alleen dat er geen weg terug is, want je kan niet je geld terug krijgen als je niet springt. Na wat uitleg en instructies van de begeleiders is het dan tijd om je helemaal aan het elastiek vast te maken. Ik was de eerste van de dag en dat is toch wel extra spannend voor jezelf. Ondanks de opzwepende muziek begonnen toen de zenuwen toch wel te stijgen. Ze vroegen nog; 'Hoe voel je je?' Waarop ik antwoordde: 'Best wel zenuwachtig.' Dan ga je stapje voor stapje naar het randje. Je kan geen grote stap nemen omdat je benen bij elkaar gebonden zitten en als je op het randje staat kijk je nog een keer naar beneden. 'Oeh dat is erg hoog. :S' Ik dacht ik kijk gewoon naar voren en spring met een boog het diepe in. Dan begint het aftellen 5-4-3-2-1 en toen ben ik niet naar beneden gekeken maar naar voren gesprongen met een boog... Geen angsten meer, alleen maar een groot gevoel van adrenaline die dan door je heen gaat. Heerlijk gevoel moet ik eerlijk zeggen. Het was echt een kick om gedurende ongeveer 8 seconden naar beneden te vallen en vervolgens weer omhoog te veren en dan nog eventjes te vallen. Na twee keer veren mag je een beveiliging lostrekken wat er voor zorgt dat je in zit stand terecht komt zodat je omhoog getakeld kan worden. De adrenaline ging nog steeds door mijn lichaam heen en nadat twee andere mensen hadden gesprongen had ik zoiets van; 'Ik wil nog een keer.' Zo uiteindelijk ben ik twee keer gesprongen. :)

Diezelfde dag heb ik ook nog een swing gedaan. Dat houdt in dat je in een boog met een grote snelheid over dezelfde vallei heen vliegt. Ook dat was erg gaaf, maar lang niet zo een grote kick als de bungee jump. Eenmaal terug mijn video's en foto's bekeken en natuurlijk besloten om een dvdtje ervan te laten branden als bewijs. Dus als ik terug ben in Nederland kan ik jullie wat mooie foto's laten zien. Helaas kan ik ze nog niet hier bij neerzetten want deze computer leest geen DVDs. Maar die foto's komen wel een keer online. Mensen die mij op facebook hebben, hebben de eerste foto al gezien. ;) De rest van de dagen in Queenstown lekker rustig aan gedaan, beetje gewandeld en geprobeerd wat vrijwilligerswerk te zoeken op een boerderij. Helaas niet gelukt, maar desalniettemin nog wel erg gezellig geweest. Ik ben ook nog een keer met een jetboat (snelle speedboot) over een rivier gevaren waarbij je echt vlak langs de rotsen gaat. Dat was wel erg gaaf, alleen heb ik daar geen foto's van, want je kon je camera niet meenemen en ik vondt het pakket foto's eigenlijk iets te duur. Na alle actie en gezelligheidsavondjes in de kroeg was het toch ook wel weer tijd om onderweg te gaan. Ook al is Queenstown een erg leuke stad en is er zoveel te doen ik wilde ook weer verderop. Vanuit Queenstown ben ik naar een klein plaatsje Te Anau gereden.

De reden dat ik daar heen wilde is om dit als uitvalsbasis te gebruiken voor een cruise naar Milford Sound (http://nl.wikipedia.org/wiki/Milford_Sound) zoals te zien is op de link is dit een prachtig natuurgebied. Op donderdag kwam ik aan en ik heb gelijk een cruise geboekt voor vrijdag. De weg er naar toe is alleen al prachtig en echt een lust voor het oog. Onderweg door bergen gereden en door een tunnel die dwars door een berg heen gaat waar slechts een rij auto's tegelijk doorheen kan rijden. De cruise zelf was prachtig vanwege de regen. Klinkt vreemd, maar vanwege de regen zijn er veel meer watervallen en aangezien het mistig was gaf dit een mysterieuze gloed over het landschap. In Te Anau kwam ik weer een aantal bekenden tegen en een Nederlander en zij vroegen aan mij of ik zin had om mee te lopen over de Milford track. Dat is een wandeling die ongeveer (normaal gesproken) vier dagen in beslag neemt. Zij wilde het echter in twee dagen gaan doen. Ik had zoiets, dat kan best gezellig worden dus ik ga met ze mee. Ze zeiden dat het welliswaar illegaal was, maar ja dat kon mij niet zoveel boeien. Normaal gesproken moet je namelijk ruim vier maanden van te voren een plaatsje reserveren gedurende dit seizoen.

De volgende dag 'smorgens vroeg onderweg naar de start. We werden door een lokaal persoon naar de overkant van het meer gebracht alwaar we om kwart voor acht konden beginnen met lopen. Het was een prachtige tocht en we hadden het idee om op de top in een soort van schuilhut te overnachten. Eenmaal bij de top aangekomen, bleek dit plan helaas al vrij snel in duigen te vallen omdat de plek gerenoveerd werd en we daar dus niet konden overnachten. Probleem en de vraag is wat nu. Overnachten in de buitenlucht ging niet want dat zou te koud zijn. Dan maar verder lopen naar beneden in de hoop daar wat te vinden. Uiteindelijk vonden we een hut voor een gidsentour en aangezien die er nogal verlaten uitzag besloten we onder het afdak te overnachten. Het zou een koude nacht worden, maar ja het was tenminste iets. Ik heb de jongens (we waren met zijn vieren, twee Nederlanders, een Duitser en een Spanjaard) nog even flink verrast door vier biertjes uit mijn tas te halen en dat werd erg gewaardeerd. Ik liep nog eens rondom het huisje en kwam erachter dat het raam opengeschoven kon worden. Dus dat betekende dat we via het raam naar binnen konden glippen om allicht een dak boven ons hoofd te hebben. Nog steeds was het een koude nacht, maar beter dan in de buitenlucht. Wederom vroeg opstaan om te zorgen dat we niet gesnapt zouden worden en vroeg op pad om het laatste gedeelte van de tocht af te leggen. De hele tocht was zwaar, maar zeker de moeite waard.

Uiteindelijk kom je terug in het plaatsje Milford Sound en dan moet je nog terug naar het beginpunt waar de auto stond. Ik ging samen met de Nederlander liften en de Spanjaard en de Duitser deden hetzelfde. Na een tijdje kregen we een lift van twee Franse dames die ons terugbrachten naar de auto. Vanaf daar konden we terug naar Te Anau om een hostel voor vier personen te reserveren. De volgende dag bestond dan ook uit heerlijk relaxen en updaten van een aantal mailtjes. Zij gingen de volgende dag naar Milford Sound voor de cruise en ik vertrok richting Invercargill waar ik nu ben. Inmiddels is 1 April alweer voorbij en leef ik op goede vrijdag. Wat deze vrijdag helemaal goed maakt is dat ik vandaag ga beginnen op een boerderij. Een oud studiegenoot van mij (van de TH Rijswijk) heeft zijn schoonouders hier in Nieuw-Zeeland wonen. Via hem heb ik contact weten te leggen en mag ik daar een aantal dagen verblijven in ruil voor werken. Dus dat ga ik dan ook handig van gebruik maken. Het volgende verslag zal dan ook meer informatie over mijn belevenissen op de boerderij bevatten en zal waarschijnlijk vanuit Christchurch geschreven gaan worden. Ik heb inmiddels nog minder als twee weken voordat ik mijn auto moet terugbrengen dus de tijd vliegt wel aardig hard moet ik eerlijk zeggen. Zo is het nu alweer bijna pasen en zeg ik voor iedereen natuurlijk een Prettig Weekend en vooral een heel vrolijk pasen. Ik spreek jullie de volgende keer weer.

groetjes Roel

P.S. Ik kreeg laatst de vraag of het echt zo koud is al bovenaan mijn blog staat. Het wordt hier wel wat kouder, maar de maximum temperatuur ligt nog steeds rond de 21 graden en minimum van 11 graden ongeveer. Dus maak je maar geen zorgen, het is nog geen winter zoals bij jullie... :p