Drie duitsers en een Nederlander

Aan alle lieve mensen in Nederland,

Het had het begin kunnen zijn van een goede mop de titel van dit reisverslag. Maar het is toch echt de werkelijkheid.

Voordat ik daarover verder ga, wil ik eerst iedereen bedanken voor de vele reacties die ik heb gekregen op mijn vorige verslag. Het is geweldig om te lezen hoe iedereen meeleeft met mijn reis. Dat geeft me nieuwe moed, zeker als ik het even af en toe moeilijk heb. Als je positief blijft, komt alles goed heb ik al geleerd.

Jullie zitten natuurlijk te wachten op een nieuw reisverslag met een paar nieuwe belevenissen die ik meegemaakt heb in de afgelopen tijd. Aan de reacties te zien, konden sommige mensen haast niet wachten en gingen ze uit verveling maar berichtjes typen op mijn weblog. Niet dat ik het erg vondt hoor, ik vondt het wel cool om te lezen eerlijk gezegd, dan weet ik dat er zelfs nog meer met me meegeleefd wordt.

Nou vooruit dan omdat jullie er al zolang op gewacht hebben, komt hier alweer een verslag. Inmiddels is er een week voorbij en in de afgelopen week is er behoorlijk wat gebeurd moet ik eerlijk zeggen. Ik sloot de laatste regels in mijn vorige verslag met het vertellen dat ik zaterdag de trein zou pakken naar Minneapolis in Minnesota om daar bij een familie te gaan verblijven. Ik wist niet dat dit tot gevolg zou hebben dat mijn hele reisschema voor de states omgegooid zou worden.

Mijn eerste plan was om vanaf Chicago naar Madison te gaan en vanuit daar naar het zuiden in Austin gelegen in de staat Texas. Vanuit Texas wilde ik de states gaan kruisen naar California, om dan omhoog te gaan naar Los Angelas. Toch is de planning iets veranderd sinds ik naar Minneapolis ben gegaan.

Ik moet zeggen; ik vondt het in eerste instantie wel spannend. Ik wist niet wat me te wachten stond en toen ik op de trein stapte was ik ook niet zeker. Maar ik had er een goed gevoel bij en dat zorgde ervoor dat ik toch maar mijn plannen heb doorgezet om de trein te pakken. Het scheelde ook wel dat ik mijn ticket al had gekocht waardoor ik eigenlijk niet meer terugkwam. Ik was ruim op tijd op het station en kon gaan wachten op de trein.

Toen we eenmaal mochten instappen, ging dat vrij anders dan in Nederland. Je moet je ticket afgeven en daarvoor in de plaats krijg je een briefje met een code en een treinstel nummer. Je wordt dan ook verwacht in dat treinstel te gaan zitten. Echter waar je gaat zitten, maakt niet, als je maar dat blaadje boven je stoel hangt. Dus ik zocht een mooi plaatsje op en zette mijn tas in het rek. Wat mij betreft kon de treinreis van ruim 8 uur beginnen.

Als je in Nederland zegt dat je een treinreis van 8 uur gaat maken dan ben je niet goed bij je hoofd. Want het is bepaald niet heel comfortabel de treinstellen in Nederland. Gelukkig zijn ze dat in Amerika wel, ik kreeg een kussentje om wat relaxter te zitten en kon genieten van het uitzicht. Voor ik het wist, was ik al bij het station waar ik moest uitstappen. Alleen er was een klein probleempje. Ik had het nummer wel van de persoon waar ik zou overnachten, maar ik had nog niemand kunnen bereiken toen ik in de trein zat. Als dat maar goed gaat, dacht ik bij me zelf.

Na een relaxte treinreis (waarbij je ook gewoon door de trein heen kan lopen naar de loungecoupe om te gaan zitten kaarten, een boek te lezen of gewoon van het uitzicht te genieten) kwam ik aan op het station. Doordat ik nog niemand had kunnen bereiken begonnen de zenuwen wel te stijgen. Want tot overmaat van ramp was mijn trein ook nog eens een half uur te VROEG, ja te vroeg ja. Dus toen kon ik wachten. Ik had al opgezocht dat er ook een hostel zou zijn, maar ik had besloten om toch even te wachten. Na enige tijd wachten kwam mijn vervoer eraan. Ik was opgelucht want ik wist dat het allemaal goed zou komen.

De dagen daarna heb ik heerlijk genoten van de gastvrijheid van de mensen. Ik heb heel wat supermarkten en andere winkels gezien in Minneapolis/St. Paul; het is een tweelingstad. Overal waren de mensen heel erg vriendelijk. Ben vele keren naar de bibliotheek geweest; omdat ze daar toch heen gingen en omdat het internet daar gratis was ;) Zondag ben ik zelfs naar een kerkdienst geweest waar ik ook van genoten heb, helaas was het geen gospel halleluia koor.

Zondagmiddag heb ik in de bieb besteed aan informatie verzamelen. Want een van de mensen waar ik bij bleef slapen is een docent aan kinderen van 10-11 jaar. Het idee was gekomen of ik iets over Nederland wilde vertellen. Nou ik had zoiets, dat wil ik maar al te graag. Daar heb ik dan ook echt van genoten om te vertellen over ons landje met de dijken, tulpen, fietsen, molens en allerlei andere dingen. Ik heb de kinderen zelfs wat Nederlandse woordjes geleerd waaronder natuurlijk Prettig Weekend.

Om het verhaal nog enigzins leesbaar te houden zal ik even wat korte hoogtepunten van Minneapolis/St. Paul vertellen. Ik heb onder andere de Missisippi rivier aanschouwd en gevoeld dat deze koud was en een ander hoogtepunt was de Mall of America. Dat was een gigantisch indoor winkelcentrum en geweldig om in rond te dwalen. Ze hadden zelfs in het winkelcentrum een Nickelodeon pretpark gebouwd compleet met waterbaan, twee of drie achtbanen en nog meer atracties. Kijk voor de gein maar eens op Google; http://images.google.nl/images?gbv=2&hl=en&ei=eCYKS4eMGIfaswOkjpzBCQ&sa=X&oi=spell&resnum=0&ct=result&cd=1&q=mall+of+america&spell=1&start=0

Je kan je wel beseffen dat ik daar aardig wat uurtjes heb doorgebracht. Dat was op dinsdag middag. Aangezien ik wel genoten had van mijn treinreis, besloot ik om via de trein ook meer westwaarts te gaan reizen. Dinsdagavond stond mijn treinreis gepland naar Seatlle waar ik nu ben. Het was een iets langere treinreis dan die van Chicago naar Minneapolis. Deze nam ongeveer 37 uur in beslag. Dat lijkt lang, maar toen ik begon was het 23:15 uur zo het eerste wat ik deed is een lekker tukkie doen. De volgende dag in de trein heb ik me vermaakt met vooral van het uitzicht genieten want dat kan je wel doen als je door East Glacier Park en de Rocky Mountains gaat. Helaas was het bij mij door de planning al wel donker, maar dat belemmerde het uitzicht niet op sommige momenten.

Na een anderhalve dag in de trein waarbij de trein slechts 2 uur vertraging op had gelopen en die ook weer heeft goed kunnen rijden vanwege de stops tussendoor om benen te strekken en frisse lucht te happen, kwam ik aan in Seatlle, Washington. (Ik kan een heleboel vertellen over mijn treinreis, maar dan wordt mijn blog te lang ben ik bang). Toen ik incheckte, bleek ik met een Duitse jongen op de kamer te slapen. Had hem daarvoor al bij de incheckbalie gezien en na een praatje vroeg hij of ik zin had om te gaan met hem en nog een andere jongen naar Space Needle. Ik vond het best; achteraf is die andere jongen niet mee gegaan en zijn we niet naar boven geweest bij Space Needle maar hebben we rond gelopen in de stad.

We besloten om samen te gaan koken en daarna nog wat tafelvoetbal te spelen. Na een paar potjes vond ik het tijd om naar bed te gaan en kwam erachter dat er meer mensen in onze kamer aanwezig waren. Het was een vier persoonskamer en een van de andere jongens was ook een duitser. Wat een toeval dacht ik nog. De vierde persoon was wel aanwezig maar hadden we nog niet gezien. 'sMorgens bij ontbijt met zijn drieën gegeten en besloten dat we met zijn drieën een beetje de stad zouden gaan verkennen.

Eenmaal boven was onze vierde kamergenoot ook aanwezig en ook dit bleek een Duitser te zijn. Vandaar drie Duitsers en een Nederlander, de titel van dit verslag. De dag bestond verder uit een bezoek aan de Columbia Tower, ook een hoog gebouw in Seatlle maar wel een stuk goedkoper en misschien wel net zo een mooi uitzicht. Daarnaast hebben we de underground tour gedaan. Seatlle is namelijk gebouwd op de oude stad nadat deze afgebrand is. Tijdens de tour neem je een duik in de oude stad.

De avond hebben we besteed met tafelvoetbal wat ons zelfs een foto opgeleverd heeft van het hostel. We speelde namelijk erg intensief volgens de dame van de receptie. Gisteren is een van de Duitsers weggegaan en kregen we een nieuwe kamergenoot, weer een Duitser. Dus het was nog steeds drie Duitsers en een Nederlander. Het lijkt wel of ze het erom deden. Met zijn vieren zijn we 'savonds naar de film 2012 gegaan en dat was erg gezellig.

Vandaag zijn twee Duitsers weggegaan en nu is het dus nog één Duitser en een Nederlander. Misschien dat er inmiddels ook wel weer nieuwe kamergenoten zijn. Dat ga ik straks maar eens even bekijken. Morgen stap ik op de bus naar Portland in Oregon. Vanuit daar ga ik meer zuidelijk naar San Fransisco en San Diego en Los Angelas en ondertussen wil ik ook nog naar Peru. Dat moet allemaal gebeuren voordat ik naar Samoa vlieg op 5 Januari. Ik vraag me af of dat gaat lukken, maar we zullen zien en jullie zullen het lezen waarschijnlijk.

Voor nu snaveltjes toe en slaap lekker. Bij mij is het kwart voor 11 maar bij jullie is het al kwart voor 8 in de ochtend, dus dan maar weer even Prettig Weekend voor de mensen die moeten werken. :)

Groetjes Roel

P.S. Voor mensen die nieuw zijn hier op deze site. Links in het menu kan je je aanmelden met je emailadres zodat je elke keer automatisch een mailtje krijgt als ik een nieuw verslag heb gepost.