Er is een hoop gebeurd...

Hey mensen,

Daar is (eindelijk) weer een nieuw reisverslag van mijn kant. Het heeft even moeten duren maar dan heb je ook wat zou ik zo maar zeggen. Zoals jullie kunnen zien ben ik nog steeds in Nieuw Zeeland, ik had ook niet verwacht dat jullie anders zouden denken. Maar toch het is goed om even te laten weten dat ik nog leef en nog in Nieuw Zeeland ben. Ik zit alleen momenteel op een andere plaats zoals jullie waarschijnlijk kunnen zien. Mijn huidige locatie is New Plymouth een plaatsje aan de westkust van het Noord eiland.

Via Google maps heb ik even opgezocht hoe lang het rijden is vanaf mijn vorige locatie naar deze locatie en dat bleek 225 km te zijn. Hemelsbreed zit ik dus niet zo ver van mijn vorige locatie af. Dat wil overigens niet zeggen dat ik in de tussentijd er zo lang over gedaan heb om van de vorige plaats naar hier te komen en ik heb ook niet erg lang op een plaats blijven overnachten. Het langste wat ik tot nu heb overnacht op een plaats is 3 nachten achter elkaar en dat was in een nationaal park. Daar kom ik straks nog wel even op terug.

Eerst gaan we even terug in de tijd naar het vorige reisverslag. Dat was geschreven in Hamilton. Daar zat ik op een groot land met veel rust om me heen. Toen ik van daaruit vertrok naar de volgende plaats heb ik eerst even Cambridge aangedaan, kon het niet laten. Onderweg ben ik ook nog het plaatsje Eureka tegengekomen. Je gelooft het misschien niet maar er is echt een plaatsje in Nieuw Zeeland met die naam. Ze hebben nog wel meer rare plaatsen hier, je staat soms versteld om de plaatsnamen die ik onderweg tegenkom. Je rijd door de raarste maar soms ook erg mooie plaatsen heen onderweg naar mijn volgende bestemming.

Na Hamilton bestond mijn volgende bestemming uit het plaatsje Tauranga. Dat is aan de kust en een erg leuk plaatsje, vlak daar in de buurt ligt Mount Manganui. Wat de betekenis is van die naam dat zegt me eigenlijk zeer weinig, want het zal wel iets met Maori te maken hebben. Dat zijn namelijk de oorspronkelijke bewoners van Nieuw Zeeland met hun eigen gebruiken. Alle bergen hier in Nieuw Zeeland (en dat zijn er behoorlijk wat) hebben zulke rare moeilijke namen. Desalniettemin was het uitzicht er prachtig. Geregeld als ik een berg tegenkom dan probeer ik, als daar gelegenheid voor is, naar boven te gaan om even van het uitzicht te gaan genieten. Dat levert gelijk dan weer een paar prachtige plaatjes op die in het fotoboek gaan. Wanneer ik weer foto's ga uploaden, moet ik nog even zien. Dat ligt er een beetje aan waar ik daar gelegenheid voor heb. Echter zodra ik dat heb gedaan dan moeten jullie wel heel erg veel tijd ervoor vrij nemen want het zullen behoorlijk wat foto's zijn. Net zoals dit verhaal, dat zal waarschijnlijk ook wel een lang stuk worden naar verwachting. Ik heb op moment van schrijven nog geen titel kunnen bedenken, maar dat zien we wel in de loop van het verhaal. In ieder geval, zal het een lang lang verhaal gaan worden want er is veel, behoorlijk veel, te vertellen.

Wat ik allemaal kan vertellen, is dat ik onder andere al wat problemen met mijn auto heb gehad. Het eerste is dat ik een lekke band had. Ik was naar Hobbinton gereden, wilde een paar foto's maken van Lord of the Rings scenes, maar daar moest je een tour voor nemen en daar had ik dan weer net geen zin in. Toen ik terugliep naar mijn auto, zag ik dat mijn band erg zacht was. Ja, wat dan te doen? Ik belde even het verhuurbedrijf op en die zeiden me dat ik maar even naar de garage moest gaan om er naar te laten kijken, misschien kon ik hem gewoon oppompen en dan zou ik weer verder kunnen rijden. Gelukkig wist ik dat er een garage vlakbij zat, die had ik al op de heen weg gezien dus ik kon daar heen rijden met een zachte band. Daar aangekomen bleek dat mijn band toch echt lek was, want ik hoorde de lucht eruit stromen. Bij de garage weer gebeld naar verhuurbedrijf en die zeiden dat ik de kosten gewoon op hun kon verhalen. Dus ik heb mijn band laten repareren en kon weer verder. Toen de man schreef op welke naam hij het kon zetten, zei ik "Roel de Jong". Toen vroeg hij mij of ik familie was van ene Frans de Jong. Maar ja je heb zoveel de Jongs in Nederland, dus het zou goed kunnen misschien heel ver familie. De man van de garage zei me dat ik maar even gedag moest gaan zeggen aangezien hij vlakbij woonde. Na een uitgebreide routebeschrijving waar de boerderij lag, ben ik op weggegaan naar Frans. Daar aangekomen heb ik even met Frans een praatje gemaakt en dat was erg leuk om even van een Nederlander te horen hoe hij hier verzeild is geraakt. Hij heeft Nederland verlaten met de kinderen en heeft hier zijn eigen boomgaard inmiddels. Dat was ruim 7 jaar geleden.

Af en toe is het wel heerlijk om Nederlands te praten, maar je komt ze echt overal tegen. Na Tauranga ben ik doorgegaan naar Rotorua. Daar leek het hele hostel wel overgenomen te zijn door Nederlanders. Er waren daar zoveel Nederlanders. Toen ik incheckte waren de laatste 4 mensen al afkomstig uit Nederland en de eerste die ik sprak, was ook een Nederlander. Dat gaf wel heel erg leuke gesprekken en gezelligheid met zelfs kaas van een Delfts blauw bordje. Toch was het niet een geheel Nederlands hostel want er waren ook andere mensen, wat ook af en toe wel lekker is om wat anders dan Nederlands te praten. Want al die Nederlanders ook overal. In Rotorua ben ik een koppel tegengekomen uit New Plymouth waar ik nu zit en misschien snap je nu dan ook waar ik overnacht. Tijdens een avond raakte we aan de praat en zeiden ze dat als ik in New Plymouth was dat ik dan welkom was om langs te komen. Nou ik moet eerlijk zeggen zo een aanbod sla ik natuurlijk niet zo snel af. Het is gezellig hier in huis en zo kan ik nog meer van de plaats bekijken.

Voordat ik hier kwam heeft het overigens nog wel even geduurd. In Rotorua heb ik ook niet stil gezeten daar ben ik wezen Zorben® (ik weet niet of het een werkwoord is, maar dat heb ik nu er even van gemaakt). Voor de mensen die er nog nooit van gehoord hebben, dat kan kloppen. Ik had het ook niet voordat ik in Nieuw Zeeland aankwam en het is ook alleen maar iets wat je volgens mij in Nieuw Zeeland kan doen. Allicht ik ben het nog niet tegengekomen in Nederland. Als je nieuwsgierig bent wat het precies inhoudt, dan moet je maar even op deze website kijken http://www.zorb.com/rotorua of op de Nederlandse wikipedia pagina; http://nl.wikipedia.org/wiki/Zorbing. In ieder geval kan ik je zeggen dat het enorm gaaf was om te doen. Ik ben drie keer naar beneden gerold. Twee keer met water over de zigzag baan en een keer met een harnas over de rechte baan. Je moet niet te veel van te voren gegeten hebben anders komt het eruit, bij mij was dat gelukkig niet het geval. Op de dag dat ik weg ging ben ik ook nog even met een karretje van de berg af wezen racen (over asfalt wel te verstaan).

Zoals je merkt, heb ik niet stil gezeten en ben ik aardig onderweg geweest. Vanuit Rotorua ben ik richting de oostkust gaan rijden. Mijn eerste stop voordat ik de lange weg langs de oostkust op ging was Opotiki waar ik een nachtje geslapen heb voordat ik langs de kust naar het meest oostelijke puntje van Nieuw Zeeland ben gaan rijden. Onderweg kwam ik nog een bekende tegen en we hebben besloten om achter elkaar aan te rijden en op dezelfde locatie te slapen. Aangezien ik toch in het oosten zat, had ik het plan om een mooie zonsopgang mee te maken. Dus dat betekende vroeg opstaan. Achteraf veel te vroeg, want ik dacht dat de zon rond 5.00 uur zou opkomen. Het was wat later dus hebben we een aardig tijdje moeten wachten vanaf 4.30 uur toen de wekker ging. En als je je afvraagt of het de moeite van het wachten waard was, dan moet ik je helaas teleurstellen. We zagen het lichter worden maar geen zon. Het was te bewolkt om een goede zonsopgang te zien. Daarom besloten we rond 6.00 uur toch maar weer even nog een paar uutjes slaap te pakken om alvorens verder te rijden naar de vuurtoren en daarna naar Gisborne nog steeds langs de mooie prachtige kustweg.

Helaas ging dat niet zo helemaal als gepland was. Ik probeerde de auto te starten maar die wilde niet meewerken. Accu bleek leeg te zijn. Wat doe je dan als je ergens staat waar geen garage in de buurt is. Gelukkig had die andere persoon ook nog een auto, maar wij beiden hadden geen startkabels. Na een paar auto's aangehouden te hebben en bij mensen in het dorp startkabels gevraagd te hebben, bood uiteindelijk de eigenaar van het hostel uitkomst met zijn startkabels. Daarmee was het mogelijk om mijn auto weer te starten en konden we onze weg vervolgen. Onderweg was het weer een pracht gezicht met vele mooie plekken waar je sommige stukken gewoon langs de kliffs rijd aan de ene kant en de oceaan aan de andere kant. Nieuw Zeeland is echt een land waar je goed rond kan touren blijkt maar eens te meer.

Na een goede nachtrust in Gisborne wilde ik verder op gaan. Wederom wilde mijn auto niet starten en na hem gestart te hebben met startkabels ben ik eerst maar naar de garage gereden. Daar hebben ze mijn auto nagekeken en bleek dat er een nieuwe accu in moest. -Wederom kon ik de schade gewoon verhalen op mijn verhuurbedrijf, dus ik krijg straks een boel geld van ze terug. Ik ben blij dat ik geen eigen auto heb, want dan zou ik voor alles zelf moeten betalen. Daar had ik toch geen zin in.- Met de nieuwe accu, kon ik weer op weg naar mijn volgende bestemming genaamd Bayview. Hier heb ik een nacht doorgebracht en ben ik doorgegaan naar Napier en Hastings, twee plaatsen aan de kust van Nieuw Zeeland. In Hastings kreeg ik de tip om naar een park te gaan en ook nog een wandeling te maken om een paar mooie Jan van Genten vogels te zien. Het park was erg mooi met een prachtig uitzicht over de zee en de stad. Voordat je op de top van de berg bent, loop je langs kliffen en door bossen. Dat was een zeer gevarieerde wandeling. Na ongeveer heel het park gezien te hebben wilde ik toch ook wel even die vogels gaan bekijken.

Er was alleen een probleem. Als je daar heen wilde lopen dan moest je rekening houden met het getij. Je moest een bepaalde tijd het gebied aan het eind verlaten anders was het hoogwater en kwam je niet zo makkelijk, allicht niet zonder droge voeten terug. Ik was bij het begin om half 4 en zou het eind moeten verlaten om 10 over 5. Het was alleen een goede 10 km over het strand wandelen. Na wat rekenwerk besloot ik om het toch maar niet te doen en dan maar de volgende dag een tweede poging te wagen. De volgende dag heb ik maar een tweede poging gewaagd, maar niet voordat ik bij het hostel had gecheckt of ik nog een nachtje kon blijven. Dat was geen probleem. Ik had er geen zin in om rond 1 uur te starten en rond 6 uur terug te komen en dan nog te moeten rijden naar een hostel in de volgende plaats. In het hostel kwam ik iemand tegen die ik in Rotorua ook al eens had gezien (het is een enorm kleine wereld hier) en we besloten om de wandeling samen te maken. Dat is toch wel gezelliger.

Bij de start van de wandeling, die overigens gaat naar kaap kidnappers, kwam ik weer een paar Nederlanders tegen. Zij deden de tour waarbij je op een platte wagen voortgetrokken door een tractor over het strand naar het einde wordt gebracht. Dan hoef je niet te lopen. Ik vond het niet erg en vond het een erg leuke wandeling. Het was tevens een goede voorbereiding op de wandeling die ik een paar dagen later zou gaan maken in een nationaal park. (Daar kom ik later nog op terug.) Want in Napier was vorige weekend (want dat is ongeveer een week geleden, om enigzins een tijdsschema in te voegen) een mooi festival. Ze noemen het Art-Deco en dat betekent dat mensen gekleed gaan als jaren 1900. Dat zag er erg leuk uit, helaas heb ik niet alles gezien. Desalniettemin heb ik erg genoten van de old-timer parade op Zaterdag. Dat waren old-timers uit de jaren 1900 tot 1945 en daar waren een paar prachtige exemplaren bij.

Vanuit Napier ben ik doorgereden naar Taupo bij een prachtige meer. Toen ik daar aankwam zag ik mensen hardlopen en na wat informatie inwinnen bleek dat deze mensen in estafette vorm rondom het meer aan het rennen waren. Dat deed me denken aan de ijsselmeerloop waar ik een paar jaar geleden aan heb meegedaan. Deze loop was alleen slechts 170 km in plaats van de ijsselmeerloop van 360 km. In Taupo heb ik een dagje uitgetrokken om de dam en de Huka watervallen te bekijken. Dat was een prachtig gezicht, het zijn geen grote watervallen maar wel behoorlijk krachtige. Bij de dam is ook wel een mooi gezicht. Als de dam wordt geopend dan kan je zien hoe het water in verschillende niveaus stroomt en zo als het ware een waterval opbouwt. Eigenlijk is dat niet in woorden uit te leggen, gelukkig zijn daar foto's voor. Alleen moeten jullie daar nog even op wachten. :p

Dan kom ik vanuit Taupo dan nu aan in het Nationaal park. Ik heb het al een paar keer genoemd maar nu is het dan toch echt zo ver om het verhaal enigzins in chronologische volgorde te laten verlopen. In het nationaal park kan je namelijk erg goed rondlopen. Iets wat menig persoon daar dan ook doen. Hier staat ook de bekende berg Ruapehu, wat beter bekend is als Mount Doom van Lord of the Rings. Daar ben ik niet opgeweest, maar ik heb wel de Tongariro crossing gelopen (http://nl.wikipedia.org/wiki/Tongariro_Alpine_Crossing). Zoals op Wikipedia staat neemt dit ongeveer 7 uur in beslag. Vanuit mijn hostel werd ik rond 8.00 uur aan het begin afgezet om aan het eind weer opgehaald te worden om 16.00 uur. Dat betekende dat ik zo een 8 uur zo hebben om het te lopen. Het was een afstand van 19,4 km dus dat moet prima te doen zijn. Het is alleen niet recht toe, recht aan maar er zitten een paar klimmetjes in aangezien je over vulkanisch gebied loopt en langs een paar mooie bergen. Op een gegeven moment had ik besloten om een van die bergen genaamd Ngauruhoe te beklimmen.

Daar ben ik niet bij tot de top geweest, dat was me iets te zwaar. Simpelweg omdat er geen pad loopt maar gewoon een kwestie is van echt klimmen. Dat betekent dat je door as heen moet en ongeveer heen stapje naar boven en een stukje naar beneden glijd. Schiet natuurlijk niet echt op. Op een gegeven moment had ik een punt bereikt boven de wolken waar een aantal mensen zaten en dat vond ik wel hoog genoeg. Ik moest namelijk ook nog de hele weg weer naar beneden. Dat naar beneden was makkelijker, al hoewel het niet lopen was maar meer door de as heen naar beneden glijden. Eenmaal beneden dacht ik dat ik nog wel wat tijd had voor mijn bus zou vertrekken maar het had me 3 uur gekost om naar boven en beneden te gaan. Toch maar een beetje doorlopen want ik wilde onderweg ook nog een aantal foto's maken voor de mensen thuis en zeker omdat het daar gewoon zo prachtig mooi is. Vanaf een bepaald punt zo het ongeveer nog 2 uur lopen zijn. Ik keek daar op mijn klok. Oke ik heb nog 1.40 uur tijd. Dan maar een beetje doorstappen. Bij de laatste ruime twee kilometer kwam ik erachter dat ik nog 31 minuten had. Dat moet te doen zijn, maar voor de zekerheid toch maar doorstappen. Uiteindelijk heb ik het gehaald al was ik aan het einde om 15.57 uur. Net aan gehaald dus. In totaal heeft het me 8 uur gekost, waar er 7-8 uur voor staat. Dat is echter zonder beklimming van een berg. Dus de wandeling zelf heeft mij iets van 5 uur gekost.

Ik was blij dat ik de volgende dag lekker kon uitrusten in het park met een prachtig uitzicht op de bergen. Die dag nog een kleine wandeling gedaan maar die stelde eigenlijk niets meer voor na die dag daarvoor. De volgende dag ging mijn weg door naar New Plymouth waar ik nu verblijf. Ook hier is een festival in de Amerikaanse stijl met gisteren een parade van een aantal zeer mooie Amerikaanse wagens. Na het weekend ga ik door naar Wanganui aan de kust en dan langzaam aan naar beneden naar het Zuid eiland. Met nog minder dan 2 maanden te gaan in Nieuw Zeeland (en iets minder dan 8 maanden in totaal) schiet het allemaal weer veel te snel op. Toch ga ik nog even genieten en als ik weer over goedkoop (lees gratis) internet beschik dan horen jullie wel weer van mij. Voor nu geniet nog even van een Prettig Weekend en tot het volgende verslag.

Groetjes Roel

P.S. Ik heb aan het eind maar besloten om de titel; "Er is een hoop gebeurd..." te geven. Ik kon niet echt iets origineels verzinnen.